Auteur: Johan Kwast
“He-j zin um vanmirrag met miej hen fietsen te goan?” “Och, ’t kan miej nich schellen”. “Dan tref wiej mekaa biej café Brandriet, doar achter an de Langestroat, in Deelden.” “Hoo laat wo-j vot?” “Um 1 uur”. “Um 1 uur al?” “Joa, want wiej goat ’n heel eand in ’t roond”. “Non ja, toe dan meer”. Met dee weure gungen Jan Borrink en ik den zoaterdagmorgen noa ’t leste uur, de MULO-klas oet, de hearfstvekaansie in. Gauw noar ’t hoes wat etten, en dan der voort mear ees good tegen an. Woar hen, dat mos wiej nog oetveenden.
Um iets vuur één zat ik, achter ’n gleaske fris, oonder de veranda van ’t café. Ik met ne oale fietse; loodzwoar, nen degelijken van wied vuur ’n oorlog, den ik van mien opa har kregen. Wat votgooien, dat was der nich biej. De fietse in ’t rek en ik, wiej wussen nog nich half wat oons te wochen stun. ’t Was good één uur, en in de wiedten doar kwam Jan an peddelen. Ziene noagenog nieje fietse zol van mirrag de vermeuidheidsproef ofleggen. Vol mood, bestegen wiej efkes later oons stoalen ros. Doar gung ’t hen, de oale A1 op; oawer Goor en Maarkel, op Hoolten op an. Wiej harren de sökken der good in, dat sprök vanzölf. Vuuroawer, ’n boek op ’t steur, de haande um de koplaamp, zo sjezen wiej achter mekaa an. Noa Maarkel, gung et oawer de lange eentonige kleenkerstroat noar Hoolten. Verdan, neargens noar kieken, trappen da-j schel kiekt. ’t Was waarm vuur de tied van ’t joar, en wiej zweten oons kepot. In Hoolten vuur ’t eerste moal mear efkes van de fietse of. Woarum eigenlijk, want de weanige ceanten dee wiej biej oons harren, ha-w biej Brandriet al soldoat maakt.
“Wiej könt et wal ees op Deawenter an holen”, zeg Jan. “Doar wont nog femilie van oons en as ’t nich aans wil, kö-w doar misschien ok wal bliewen sloapen”. Joa, fantasie genog. Mear nog wieder van Boorn of, en nog meer extra kilometers maken op miene loodzwoare fietse, dat zag ik nich zitten. “Nee, loa-w ’t mear rechtsof op Riessen anholen”, stellen ik vuur. En dös of nich, verdan, verdan gung ‘t, de kaant van Riessen oet. Mear Jan en ziene fietse wussen nog van gin opholen. “Loa-w et toch voort nog mear effen linksof, binnenduur op Nijveredal anholen”, zeg Jan. Eargens biej nen zaandweg sleugen wiej of. Oonze fietsen harren noe heel wat te verduren in dat mulle zaand, en wiej zölf harren der zo ok nog wal rap ’n moal genog van. Toch mear verdan kleaien, aans kwam ie der nooit. Noa veloop van tied ha-w gin idee woar wiej oethöngen. Één ding was oons wal dudelijk, wiej warren nog lange nich wierum in Boorn. Wiej gapen van ’n dös; en nich zo’n klean betje. Ik har de knollen op. Neargens was ’n hoes of goo meanske te zeen. Biej ’n klean veeld met halfwas koolrapen, leute wiej oons van de fietse zakken. “Loa-w eers mear ees ’n zetje goan rösten”, zeg Jan. Hee zag ’t deank ik ok nich meer zo zitten. “Joa”, zeg ik, “en wiej trekt ’n paar knollen op; alns is better as niks”. Hoo langer wiej doar zo zatten, hoo meer oons de lol an ’t fietsen vegung. ‘k Zeg, “Jan, wiej möt wierum jong, noar de harde weg en dan op ’t hoes op an”. “Joa, dat liekt miej ok ’t beste”, zeg-e.
Noa veloop van tied stun wiej op “’t Schild” in Riessen. Doar he-w oons vol water loaten lopen, en too gung et verdan, op weg noar Eanter. Ok doar der wier of. ’t Was net of ik nen olifant in de koar har. ‘k Trappen miej kepot, en oons tempo moch gin naam meer hebben. “Wee-j wat, loa-w ruilen van fietse, dat wil misschien nog wat helpen”, zeg Jan. Dat vuurstel hef-e weten. Wiej warren nog nich halfweg Boornerbrook, of ok biej Jan gung ’t leamke heanigan oet. Vuur de zovölste moal, wier ’n bearm in. “Wat ne zwoare, oale, rotfietse he-j toch”, foetern Jan. “Hoo kom wiej ooit nog in Boorn”. In elk geval nich, a-w nich wier opstegen. Mear, ’t wörden nog slimmer.
Noe gung ’t um de paar hoonderd meter: van de fietse, op de fietse, der wier of en mear ’n eandje lopen. Wiej scheuten der nich völ met op; ’t wol gewoonweg nich meer!! Wiej harren niks meer biej te zetten, zatten der kats duurhen; wiej laggen vuur ’t groondhoolt. Noa völ martelen, he-w oons, op Boornse groond, biej ’n Hoondenboarg, van de beene smetten. Wal meer as ’n uur he-w doar in nen hooltwal leagen; oet’eteld, en te meu vuur wat dan ok. “As ’t aans nich wil, dan mö-w oons mear duur de plietsie op loaten halen”, zeaden wiej tegen mekaa. Joa, joa, mear a-j dee op ’t slimste neudig bint, zee-j ze nich.
Vuur mien geveul, meer dood as leawend, he-w oons tegen ’n oawend noar hoes hen ‘eslept. Van de beene, ’t berre in, biejkommen, dat alleen was ’t wat nog tellen. En ik heb de neudige uren maakt, doar kö-j wal gerös op wean.
“Och ja, ie BINT joonk en ie WILT wat; “mear ’t möt wal ’n luk biej de weg bliewen”!
(–> naar PDF-versie van deze publicatie)
(–> naar Inhoudsopgave 2010-02)
(–> naar Boorn & Boerschop pagina)