Auteur: Johan Kwast
Dit vertelsel is woar gebuurd. En as ’t nich woar is, dan leeg ik in kemissie. ’t Is van joaren terugge.
In een van de Twentse städjes, dat met de oaldste stadsrechten, döt zich op nen zoaterdagoawend ’t volgende vuurval vuur. De twee bejoarde dames D. driewt in een van de weenkelstroaten ne good be- klaante drogisteriej. ’t Etten heb ze op, de ofwaske an kaant en noe röst ze zich oet noa ne wekke drok wearken. ’n Lekker köpke koffie met iets in de leenkerhaand hebt ze wal verdeend. ’t Dagblad van het Oosten lig op de toafel vuur eur, doar möt ze noch an beginnen. ’t Löp noar de klokke van zeuwen.
’n Stuk of wat opschöttels van jongs stoat biej mekaar, ’n luk oet ’n neuze te vretten. Doat schöt een van eur wat in ‘t zin. “Zeg jongs, zö’w dee twee oale taten van de drogisteriej ees biej ’n bok doon?” “Joa, kö’w wal ees doon”. De jong belt op vanoet ne telefooncel. Beniejd hangt de möa tegen de muur van roadhoes.
“Met drogisteriej D.” Nen weenkel is al lang too mear der kan der wal een verlet hebben. “’k Wol vroagen heb ieleu nog nen koortsthermometer?” “Joa, vanmirrag ha’w der nog wal wat, mear ik zal ees kieken?” Slof, slof, de la lös en slof slof wierum. “Joa, wiej hebt der nog wal een, komt der mear efkes achter umhen.” “Mooi da’j der nog een hebt, stekt ne dan mear in ’t gat.” En ’n haken geet der op. “Wee ha’j der vuur?” “Ach, ne kwoajongs strek”.
‘n Klean keteer later belt nen aanderen moat op. “Veratjes, doar geet de telefoon alwier, kö’w dan niche es röstig de koffie opdreenken?” “Joa, met drogisteriej D.” “Zeg ees, he’j nog koortsthermometers?” “Joawal, der was der net ok al een den der noar vreug.” “Noe, dat is dan heel mooi vuur oeleu, stekt ze mear in ’t gat.” Tuut, tuut, tuut, tuut. De dames dreait zich hoo langer hoo meer op as zee ’t bekuiert. “’t Lik neargens noar, ’t is der glad biej hen. En dat nog wal op zoaterdagoawend a’w good en wal zit. Wiej belt de plietsie, dat doo’w.”
Nen ageant, weanig te doon, is in’enömmen met ’n telefoontje. “Met ’t buro van plietsie.” “Met D.” De dames vertelt, met opgestökken zeil, umslachtig oawer ’t vuurval en doot eur beklag. “Dat möt of’elopen wean!” Mear de plietsie, zölf ok joonk ‘ewes, spölt dit moal et spölke met. “Joa, mevrow D., dat is ne duustere zaak en dat op zoaterdagoawend nog wal. Hoo laank is dat noe al ‘eleden, dat van dat leste telefoontje?” “Oh, wisse al wal tien minuten.” “Och, maakt oe dan mear nich naa mevrow D., den thermometer könt ieleu der noe wal röstig wier oethalen.”
(–> naar PDF-versie van deze publicatie)
(–> naar Inhoudsopgave 2021-01)
(–> naar Boorn & Boerschop pagina)