Auteur: Zwier Kremer
’t Kosten een paar stuuwer, mear now is het ok heelmoals zo as Reuske ’t hebben wol.
JanWillem en Reuske könt het wal heel good met mekaar veenden, behalve in ’n auto. Doar gef het wal es mot. Zeker as ’t op wegwiezen ankeump. Want Reuske hef dan aait de kaarte op de knees en bepaalt dan de te veuren route.
JanWillem is deurgoans van goeje wil; rustig in zien taal en antwoord. En as Reuske iets gedoan wil hebben, dan is hee doar nich te beroerd veur. Klussen mag hee geern en zeker as Reuske hum um ’t een en aander vrög, want dan geet hee voort an ’t wark. Hee is naar secuur en al zal d’r völ tied oawerhen goan. Hee krig ’t veur mekaar en netjes ok. Dat kan ok nich aans, want hee is bookhoalder van zien vak. En dan mut ie wal precies wean. En dan mag d’r natuurlijk gin ciefer verkeerd wean, aans klopt de böke nich. Zien baas is dan ok heel content met JanWillem en hef al es zeg: “As JanWillem de böke slöt, dan bint ze sloetend. Doar kö-j van op an.
Reuske hef behörlijk ontwikkelde stembaanden, want dee wordt nogal völ gebroekt. Zee begeent ’s morgens al te proaten veurdat zee de ogen lös dut. JanWillem hooft dan ok nich völ te zeggen; dat döt zee wal. Dat veend hee ok nich arg, want hee is immers een man van weinig weurde.
Mear Reuske hef één gebrek; zee kan ’t nich loaten om op- en anmaerkingen te maken as JanWillem argens met gangs is. Veural met het veuren van hem in zien golfplaten ofdak op veer wielen. Nen gebroekten auto. Eene woar as iej good met veur ’n droad könt kommen. Zo mooi zag hee d’r oet too hee hum ekocht had. ’n Mooi glimmend geval, was aait good ‘epoetst en d’r zat nog gin kreske op.
Doarmoals nog nich: want hee had het geval nog mear dree daage too hee op nen middag met zienen auto oonder leaghangende tekke deur veurn en een stuk of wat deepe krassen in ’t dak van ‘t vehikel kreeg, zodat Reuske hum vreug of hee nich voort een golfplaten ofdak had können anschaffen. “Wat doo-j ok zo door um het bos in te veurn, woar as iej heelmoals nich met ’n auto veuren majt.”
JanWillem is d’r eene van de kortste weagen; hee geet in allens as ‘t kan de kortste weg en dat is recht deur zee. Too hee efkes noar zien zwoager hen wol um zienen niejen anschaf te loaten zeen, is hee oawer de bosweg eveurd, dwars deur ’t wald, want dat bespoarden hum acht kilometer hen en terugge en een liter braandstof. En veur dizzen auto harre deep genog in de knippe mutten graaien.
De profielen of better gezegd de krassen zaten d’r nog steeds in, want de kosten van het oetdökken waren nogal an de hoge kaant en hee was WA-verzekerd. Dat zeg zovöl as: “zölm betalen en zea JanWillem: “a-j d’r in zit zee-j d’r niks van en as ie mear hard genog veurt hebt de leu d’r ok nommes van in de gaten.
Now hadden Reuske en JanWillem de keender nogal ‘n oardig eind van hoes wonnen en um ze te bezeuken was nen auto wal een dankboar middel, a- j d’r es hen wollen. En Reuske wol toch wal geerne regelmoatig noar een van de keender.
Now kon JanWillem good veurn,; doar was niks mis met. Mear as hee oonder ’t veurn wat te vertellen had en doarbiej efkes opziet keek noar zien Reuske, dan gung ‘n auto ok een luk dee kaante oet. Hee stuurden veur hee biej de witte streep kwam ’n auto wal wear op tied biej, de aandere kaante oet. Mear as ie d’r dan noast zit, kan ’t mangs wal ’n betke billenkniepen wean.
Reuske had dan ok leewer dat hee nich te völ pröat oonder ’t veurn. Dat dee zee dan wal veur hum. Zee had aait de kaart op schoot en vertölden dan an JanWillem hoo of hee riejen mös. Dat betekent wal dat de weurden nich van de loch waren. ’t Kwam vaak veur dat zee ‘t nich met mekaar eens waren. Ze waren al een moal of wat noar Jochem en Annie eveurd, dee achter Zwolle woont en umdat d’r nogal es an de weage weark in oetvoering was gung het mangs mis. Dan kon JanWillem wal es ’t een en aander an Reuske vertellen, woar of zee nich gelukkig met was. “Iej hebt toch de kaarte veur ow liggen en dan kö-j toch wal nen aanderen route oetzeuken?”
En zo gung JanWillem ok wal es nen aanderen weg dan Reuske hum neumd had en as zee dan glad verkeerd eveurd waren dan was Leiden in last en kreeg JanWillem dat ok wal duudlijk te heuren. “Zee now is, as ie now meteene linksof waren egoan, dan hadden wie al lange biej Jochem en oonzen Annie an de koffie ezötten.”
Reuske had hear bekomst d’r wal een moal van en was d’r oawer an ’t deanken um aandere weage te goan bewaandelen. Zee was ’t kibbelen mear as zat. En now was JanWillem kottens jeurig ewes en zee had een mooi kadootje veur hum ‘ekocht. ’n Tomtom. En zee had d’r ’n mooi riemke biej ‘emaakt:
Now kö-j veuren, zwiegend stil
Gin weurde meer met mie
Dit keske hef nen goeien road
Veur wee ‘t mear heuren wil.
JanWillem was naar bliej met ’t apparaat. Hee had zich allens es good bestudeerd en och… ’t stelden eigenlijk niks veur. Nee, hee had het good begreppen. En zo kon ’t gebeuren dat zee beide op ‘n dag de keenders zollen goan bezeuken. ’t Was naar gezellig in ’n auto. Gin kibbelerie, mear gewoon onmeundig gezellig met melkaander klassineren oawer van allens en nog wat. JanWillem was kats oonder de indruk van ’t apparaat. ‘t Apparaat zea precies allens zo as zee gewend waren te veuren. ’t Ging fantastisch…” Iej snapt d’r niks van dat zee, (dat vröawke) allens zo good wet.”zea JanWillem. Ok Reuske was kompleet confuus van ’t gebeurte.
Too zee dan in de buurte van de keenders kwamen, mossen zee kort veur de stroate woar de keenders woonden (ie konden hear hoes al zeen), aait rechtsof sloan en dan ’n oardig eind langs ’t kanaal veuren, noa een kilometer of wat linksof de brug oawer en dan wier linksof. Dat was minstens dree kilometer umme volgens JanWillem.
Rechtdeur was ’t einde van ’t kanaal en doar leup wal een weg, mear doar stund een poal midden in de stroate en den stak d’r aait boaven oet; doar ko-j dus nich langs.
Mear now wil het wean, dat, vlak veur JanWillem nen vrachtwagen veurden en ’n tomtom zea “bij de eerstvolgende weg rechts afslaan” en even later: “nu rechts afslaan.” Now dacht JanWillem, as den vrachtwagen recht deur kan, en dat deed e, dan kan ik a-k snel bin d’r ok langs, en dat schelt mie ‘nen kilometer of wat. Dus JanWillem d’r achteran en joa heur ’t ging Totdat d’r op ens een hoop geroas oonder ’n auto opkleunk, ’n motor begun te joelen en de zitting kwam ’n luk omhoog, de motor sleug of en too gung ’t nich wieder en too was ’t stil in ’n auto. JanWillem… Reuske … zee zean gin van beide meer wat. En too klonk d’r nen stemme oet ’t keske van ’n Tomtom: “Indien mogelijk: keer om.”
Wat Reuske doarnoa allemoal hef ‘ezegd…., dat bin’k vergetten.
(–> naar PDF-versie van deze publicatie)
(–> naar Inhoudsopgave 2022-02)
(–> naar Boorn & Boerschop pagina)