Auteur: Johan Kwast
Vannach he’k onmeunig duftig ‘esloapen. Um da’k zo of en too der een loat vlegen, krig de N.E.P. (nettelkönnink en posdoewen club) op ’n breudvleugeleiland in ’t weelde westen, der reukeloos genog ok luch van. Mr. Nöalpeter van de P.R. commissie, den der op steet dat ik persé op de heugte möt wean, steurt miej snachs nen e-mail. Ieleu kriegt et breaking news noe oet de tweedehaand. Dat allens in ’t Twents geet he’k niche es zo rap in de smiezen. Zo wereldwied kö’w dus al met oonze moodersproak.
Nen rancher an de highway noar Texas, volgens de stamkaart joonk wörden in nen kraal op Curaçao, hef met sukses vermeendering van ’t melkquotum an’evroagd. Den, nich zo piep meer, mear nog lang nich oftaandsen cowboy, in bezit van de jachakte vuur ’t op peil holen van de populasie hyena’s, lynxen, jackhalse en prairiewölve, hef in de musse zich loaten umscholen. Hee is noe moatschopbezitter van ’n hypermodern bed & breakfast oonderkommen en nen volledig oetgeröste nudistensauna annex beautysaloon. Met völ viewen en zessen en onneurige mitsen en maren hef e zien gedateerd relax/carwash bedrief, inclusief ‘n 100% betrowbaar taxatierappot, recentelijk an de lat ‘ezat. Reden: “Verplichte carantaine vanwege coronagedoo. Volgens ziene hoesvrow Rosa Linde, begiftigd met ’n heanig hooltwälke vuur de duur, dee ’n filiaal drif van Molenaars Keendermel, dröadjesvleis en oawerjeurige greuihormonen, verwocht zee van ne second opinion nen positieven nich bekliflijken oetslag.
Noe hee ’t an de tied hef wördt em per post klemmende verzeuk doan met te doon an nen kenniskwis in ’t Twentehoes. “Doar keump niks van in,” verordoneert zienen gesjeesden zeelzoarger, den nich ‘eweand is water biej ‘n wien te doon en de achterbokse an te trekken. Hee stek de heurne in ‘n wal en ie weet, dan is “de va zienen willen wet.” Dat al zoonder ennigen voarm van oet de deuke doon of memorie van toolichting. Via nen klokkenluder wördt oonzen achter de veansterbaankblomenzitter bod ‘edoan dat, al nen helen zet zienen “requiemmis met dree heren” van Händel op de rol steet en binnen de kotste keren cq. Op termien de opvoering is. Dat besloet vaalt biej et as klook en oonder de oel oetbrod bekeand stoande prairievolk glad nich te proemen; zee loat zich de bonenstikken nich op de kop anpeunten.
Umdat der met leefdoadigheid gin dreuge stoet te verdenen is, klust den dorendöl der wat biej, um der nen tukstuwer better an te wörden. ’t Is ’n algemeen bekeand publiekgeheim dat-e et naa beteune peempelpwarse ooievaarskukenvet an de man wil brengen. Loat den blood, hee wet nich better.
Mear in ’n ingezeunden stuk (schriewer biej de redaksie bekeand) slöt nen metwilligen metwearker van ’n loonwearkersbedrief, den der ’n stuk of wat hen waterdösken hef en zölf de hele hoed tootakeld met ’n injecteermesientje, an ’n kettel. Noe he’j ’t schoap an ’n dunnen! Vergreld slöt-e vuur: “Doo dat strampheurige stuk vretten biej ’n bok, vangt em de vleu of en loat em met stille trom zo tegen tweeduuster verdonkeremoanen.” Smiet den kniepstuwer, net als Daniël, in ne leeuwenkoel en biej gebrek an leeuwen volsteet verbanning noar ’n kalifaat met weelde zwienen ok. Keilers met jongen (frislingen) weet der wel weg met. Loat dee deers ok ees ’n moal ’n lekker “leste oawendmöalke” hebben. Allerweggens onrös en commosie.
Et proggieblad, dat regelmoatig frequent oetkeump en nog oalderwets stencild wördt op stevig crêpepapier, geet der greuts op dat et met vuurpaginaniejs der gewag van maakt. De checklieste van eur leazersbestaand wördt al seends joar en dag scanned duur de redactie. Twee oale rotten in ’t vak, dee alverdan verdan van gin wieken weet, eerwaarde grieze golfers, de heren Dave Enter en Cor du Roy.
Met nen schrik wörd ik wakker. Hè, hè, foi wat nen bult lullificatie schoewt ze oe achter de duur hen. Ie zollen der kopzeerte van kriegen, joa der nog met in “Brinkgreve” terechte kommen. Hoo laat hew’t? Oh, nog mear half zeuwen, dan knup ik met plezeer en gemak der nog ’n dik uur biej an en leg miej nog ’n moal oawer. Bin ik effen bliej da’k nich met e-mail doo!
(–> naar PDF-versie van deze publicatie)
(–> naar Inhoudsopgave 2022-01)
(–> naar Boorn & Boerschop pagina)