Auteur: Johan Kwast
Lest kwam ik der wier ’n moal langs. Ze lig der nog net zo as too ik ne jong van ’n joar of zesteen was. Ik bedoel dee weare biej Vuch Jaan, an de Almelosestroat op ’t Deeldernerbrook. Ne roeme waere, noe vol met steriel greun grös. Gin ne koo, peerd of meanske te zeen. Dat was in dee tied wal aans, too der et joarlijkse school- en volksfeest wörden ‘e hoolden. ’n Feestelijk gebuuren in de boerschop; ’n vuurganger van de “Eschbrook Zommerfeesten” van rechte voort. En as ik doar langs kom, dan goat miene gedachen vanzölf effen wierum in de tied en mö ‘k gniffelen.
Eggie Deen en ik, wiej bint snelheids möatjes. Zowat elken oawend bi’w hier of doar wal an ’t harrelopen. Wiej bint nich meu te kriegen en veult oons iezersteark. ’t Geet zo ’t oons good duch. Schema’s en gericht eargens vuur goan, dat ken wiej nich. Wiej doot mear wat. Biej ne vereniging bi’w ok nog nich, dus kö’w alle kaanten oet.
In de kraant leas ik dat der op ’t Deeldernerbrook, oawer ’n paar wekke, wat te doon is. ’n School- en volksfeest; en biej zo iets is ok wal ees nen wedstried harrelopen, ok hier. En . . . . dan bint der geeldprieze te verdenen. Wiej zeait tegen mekaar: “Dat past oons, dat nem wiej efkes met”. ’t Kan nich aans of dee prieze bint vuur oons. Dat steet vaste en doar goa’w van oet .
In tuskentied mö’w ok an, wat ze noe neumt, p.r.-weark doon. Mien ook Hennik van “de Haar”, wont der nich zowied of; hee zit ok in de feestkemissie. Doar mö’k mear ees hen en em zeggen da’w der heelmoael kloar vuur bint en inschreewen hebt. De leu dee ok kaans deankt te maken, zölt gin been an ’n trapper kriegen; zo redeneer ik. Dat wiej heel wat vuurstelt, doar hef –e al wal ees iets of wat van ‘eheurd. “Mooi dat ieleu biej oons met wilt doon”, zeg –e. Völ leu zölt der wal op of kommen, um oons, dee twee matadoren oet Boorn, te zeen harrelopen. Joa, dat dech oom Hennik ok. De kennisse weet der noe van en kan der van oetgoan dat der heel wat te gebuuren steet. “Wee der wieder met zal doon, maakt oons nich zovöl oet, wiej könt ze wal hebben”. “Joa, wiej bint nich zo mear wat”, kö’j net begriepen. ’n Luk pochen en dik doon, kan gin kwoad. Met ne grote oranje steern vuur op ’n wit hemd valle wiej ok duudelijk op. Echte harreloopschoone met peunten, “spikes”, dee he’w ok. In elk geval kö’w der indruk met maken en dat weakt.
De leste wekken kriege wiej biej ’t lopen gezelschop van ene Henk. Ne lanke leamp van de jonge. Hee keump oet ’n groot gezin, dat eargens vanoet Drente in Boorn in ’n Esch is neergestrekken. Wiej mearkt et voort al dat et der doar naa krap langs geet. Biej Henk hebt ze nich ees ne fietse. Noe, um oons mag –e wal met lopen, kan –e ees mearken hoo rap wiej könt wean. ’t Harrelopen van Henk stelt nich zovöl vuur. Mear, wat meer is, hee wil doar op ’t Deeldernerbrook ok met doon. Oonzen actieradius is nog nich zo heel groot. Wiej möt alns op ’t fietske ofdoon. Of hee biej één van oons achterop met kan. Wiej zit der voort nich op te wochen. Too dan mer, hee wil der noe eenmoal geern biej heuren.
Oondertusken he’w oawerleg: “As wiej noe van dat priezengeeld dat der op oons lig te wochen, Henk ees wat met doot”. “Dan hef den ok ees ’n moal wat; mö’w em vuural nog mear nich vertellen”. Den zoaterdagmirrag, wiej noar de Vuch. Roem op tied bi’w der en zet oonze fietsen an ’t droad. Der löp wat volk roond um de leste kooflatsen vot te wearken, de baan oet te zetten en de neurige klapsteulkes an te sleppen. Zo heanigan keump der ok ne boonte allerhaande an leu, dee ok met wilt doorn, de weare in .Ik ken ze nich. Kluuren van “Deelden”, -rood zwart- en een “zwart-wit”, zee ik tusken de gewone hemde, bloesjes en boerenboezeroens. Wiej twee, met oonze oranje steern, wiej valt voort op; dat maakt indruk. Hoo het dat ok al wier? Intimideren, juust ja. Wie deankt zölfs dat nen eankelen em al begint te kniepen en leawer in hoes was ‘ebleewen. En de leu mear kieken noar oons; met moond en oren gaapt z’oons an. ’n Tamtam hef good ‘ewearkt. “Dat möt dee twee rappe jongs oet Boorn wean, vaste”. Doar zit ze wal; oom Hennik en tante Geeske, steil vuuran. Eur zal niks misgoan. Zee nikt oons too, wiej nikt wierum. ’t Wördt der al drokker in de weare. As wiej umzichtig ok nog ees oonze spikes andoot en wat sprintjes trekt, möt et eur wal duudelijk wean wat ze hier hebt lopen. De leu goat der nog mear ees rech vuur zitten.
’t Is zo wied, verzamelen! De meute geet van start. Et tempo dat bepale wiej; ’t lig nich zo hoog want Henk möt nog wat ronden met können kommen. Achter oons is ‘t ’n hechen en bloazen van belang. “Nog ene ronde!” Wiej wocht neargens meer op en trekt mear ees ’n paar registers der biej lös. ’t Is net
of den sliert achter oons stil steet. Twee achterbliewers lappe wiej en flitst oawer ’n streep. “Dat is nog ees lopen”, heure wiej ’t volk reageren. En doarmet krie’w de haande duftig op mekaar. Da’w oons zo greuts veult als wat, dat sprek.
Wat der wieder te doon is, doar woch wiej nich op. “Kö’w voort oonze prieze metnemmen?” “Wiej möt vanoawend ok nog woor aans lopen”. (Dat ’t gewoon ’n luk gengelen duur Boorn is, dat hoo’w eur nich an de bel te hangen). ’n Vuurzitter sprek oons toe; miej wördt vief geulden oawerhaandigd en Eggie strik nen rieksdaalder op. “Zo, dat he’w binnen”. Wiej stoat wier met beare beene op de groond. “Wiej goat!” Vuur da’w opstapt, krig Henk van oons nen daalder oet ‘ekeerd. Onwies bliej is –e.
(–> naar PDF-versie van deze publicatie)
(–> naar Inhoudsopgave 2015-02)
(–> naar Boorn & Boerschop pagina)