Auteur: Johan Kwast
Joarenlaank he’w in Boorn ne “Kanaalweg” ’e had. Vuuroetzeende vroede vaderen zaggen zich zo nen ziettak van ’t Twente-Rijnkanaal op Boorn ankom- men. Achterof bezeen bleek dat ne grote loch- fietseriej. ’t Kwam der nich van, mear ne “Kanaal- weg” ha’w al vast. A’j oe niks verbeeldt en nich wat woagt, dan he’j kaans op tweemoal niks, is nich zo? Mear ok den naam “Kanaalweg” is al joaren vot en wat mö’j dan?
Doar mos ik an deanken too wiej zatten te rim- rammen oawer: “Hoo kö’w Boorn en met name Oald Boorn nog meer in de kiekkaste zetten.” De leu, ’t leefst oet ’t hele laand, möt dizze kaant op. Zee möt good weten woar as Boorn lig, wat wiej zoal in hoes hebt en vuural hoo biezeunder en mooi Oal Boorn veult. Nich vuur niks bi’w “’t Leukste doarp van Oaweriessel”. Noe dan!; en op slag kreeg ik ne ingeving.
Der loopt alverdan meer treinen an Boorn vuurbiej. As der zovöl langs zoest, dan stek ’t em toch nich um een meer of meender; woar of nich? Dus wat doo’w? Wiej smiet oons noe voloet op oons eagen belang. A’w noe ees, vanof iets vuur “Naatje”, nen “Ziedtak L.S.” (Lokaal Spoor) anleait. Dat L.S. keump an de goeie kaant van de “Boornse bek”, richting de “Bornse Moaten” te lopen. Biej de vistrappen krult et lientje zich dan, schearp leenks of. Dan wieder, gewoon liekoet, steal op ’t schoapenweaike van Hassels Mönning an.
Dat dat eankel spoor doar dood löp, mö’w nog effen oonder de pet holen. Wat oeteandelijk de bedoeling der van is, beier wiej voort ok nog mear nich roond. Mear de leu wilt der temet van opkieken. Volk dat wal wearken wil, mear biej de duure löp, dat kö’w doar mooi biej inschakelen. Direct mobiliseren da spul. Zee wilt, as ’t möt, morgen voort al wal be- ginnen; good da’w dat weet. Binnen de kotste keren haal wiej de laandelijke pers. ’n Spoorlientje anleg- gen, dat neargens vuur deent, zo mear in de weelde bookweit, alleen um leu an weark te helpen? “Wat hebt ze in Boorn toch te zaandknuppen?” Of zol der soms meer achter stekken, vroagt zee zich of; stil loaten ofvroagen. Wiej möt eers de spanning nog ’n luk opvoeren.
De leste haand dee’w der an goat leggen is, oonzen ziedtak ansloeten op de grote lien. Dat weark loa’w an oonze Boornse specialisten oawer. ’t Mot ’s nachs geburen, as der gin dak op ’t hoes is. Onge- mearkt monteert zee ok effen ’t wissel noar ’n aftak. Op onbepoalde tieden kan nen trein dan van oons lokaalspoor gebroek maken. Wanneer, dat maak wiej zöf wal oet. Loa’w mear in ’t klean beginnen, de “Boornse Moat” anholen. Miej duch, wiej kiest vuur dat kotte treintje van ’s morgens ’n uur of negen, dat aaltied nog wal möaite met het optrekken noar Hengel hef. ’n Wisselumzetter, den al kloar steet, krig’t sein: “trein keump der an, ’t wissel kan um”. Hee nen bekeanden, rasechten “Oald Boornsen”, döt dat met alle plezear.
Heanig, stapvoots, rolt der dree treinstellen, oawer ’t eankel spoor langs de bekke, 2 pk der vuur. Wat ne röst inees. De leu könt nog efkes mooi “dag met ’t handje” noar Hengel doon. Rap wördt ’t wissel wier umzat, en ’t is net of der niks gebuurd is; mooi geet dat! De spoorwegen, met zovöl treinverkeer, mearkt et nich ees; möt ok nich. ’n Treinbestuurder hef der gin möaite met, as-e mear bliewen mag. Fiks spreenk oonzen wisselkeerl op zien fietske en trapt rap, binnenduur, op “Mösselboer” an. Biej ’t Kop- station “Oale Schöp”, sprek-e de “gestrande” reizigers bemoodigend too.
“Vuur wee dat wil, zal ik oeleu vandaage de weg wiezen.” “Hier in Boorn he’w vuur elk wat wils”. “A’j mear zoargt da’j tegen ’n uur of zes, hier wierum bint”. “Bekiekt alns mear ees good; doot der röstig de tied too”. “Wiej vroagt der niks vuur; alleen ne roeme vrieje gift kan oons wal passen”. “Op alle belangrieke peunten, he’w doarvuur ne melkbusse kloar stoan”.
De leu weet nich hoo ze ’t der met hebt. Wat ne verrassing en gastvrieheid; ampat! Dit is nog ees wat aans as stadse drokte en ne regeling volgens ’t beukske. En . . . ,’t möt ‘ezeg wörden, de leu, dee vuur ’t merendeel van “achter ’n Iessel” komt, trekt iederbod grif de knip. Wiej komt hoast melkbussen te kot. Oonze parkeerwachters kriegt der ne too- zeende rol biej; melkbussen in de gaten holen.
Mear, loa’w ’t voort nich te gek maken, wiej möt der zölf ok nog wat an wennen. Twee moal in de wekke dat wissel bedenen, dat is vuurlopig genog. Um zes uur zit alle leu wier in ’n trein. As andeanken hef elkeen zo’n lilk onooglijk “melbuulnkeerlke” in de taske. Of en too blif der wal een in Boorn achter; wil hier voort vuurgood bliewen. Dat kan.
Nieje inwoners dee kö-w nog wal broeken; dat regel wiej. “Hartelijk Welkom”. ’n Gids is al wier op ’t fietske wierum noar ’t wissel. De reizigers, almoal de “plezearbokske” an, hangt oet de reamkes en zwaait drok alle kaanten op. Ongemearkt maakt ’n trein wier vaart, en wieder geet et, richting woar-e vanmorgen vot kwam. “Wat nen onverwocht mooien dag ha’w doar in Boorn, en stöarig wat niejs; mö’w vaker doon”. Ie heurt en de leu zo zeggen. Now, wat let eur. Joa, as “Leukste doarp van Oaweriessel” he’w nen titel oawerean te holen, doar bi’w greuts op. Wiej timmert der drok met an de weg. Boorn steet noe nog positiever en steviger op de kaart, dat is wal duudekijk.
Dee biezeundere en onverwochte oetstapjes, bliewt vanzölf nich onbesprökken. Et kuiert zich rap wieder in ’t laand. Ok de media krig der loch van. Joa, heel Nederlaand pröt der oawer. Dee leu doar in Boorn, dee weet van beschuuten, bepoalt zölf hoo zee de bokse wilt opholen. Echt Boornsen dee mekaa aaltied half stoat, zee bint der maans genog vuur. In “’n Haag” wördt dat mennigmoal al as vuurbeeld neumd. “Toe mear, too mear, ’t geet dat ’t snof”. Boorn blif Boorn, dat is noe wal vaste. Punt oet!
De burgemeester zöt dat et good is. Ok de wethoolders en de roadsleu knikt tevrean. Könt zee noe efkes achteroawer lönnen? “Niks der van, verdan voloet vuuroet, der an! De eerste vieftig joar bi’w, duch miej, met dizze suksesformule mooi oonder de pannen; dan zee’w wal wier. Boorn en boerschop keump hoast meanskrach en ruumte te kot; wat nen opgaank inees! Oaweral is te leazen: “Boorn verwocht oe”. De Boornse bloazers hebt ‘t mirreweenterhoorn al in ’n anslag. “Leu van alle kaant, mooi da’j der bint”, tooeet ze. De loch trilt der van. Biej ’t hen goan heur ie: “Good-goan-en, kom- wier”, ’t galmt nog lang noa.
Zo, noe wee’j der ’t meeste wal van. “Leu zet oe schrap”. De operatie “Ogenbekeukelen” kan begin- nen! Loat oons “Lokaaltje” mear heanig op de Öale Schöp” op an kommen!
(–> naar PDF-versie van deze publicatie)
(–> naar Inhoudsopgave 2013-01)
(–> naar Boorn & Boerschop pagina)