Auteur: Johan Kwast
In de vekaansietied bin ik nen morgen met ’n kleanzön hen visken ewes. ’t Gung dat ’t snof en noe hef opa ’n smaak te pakken.
Nich da-k der verstaand van heb, mear as ’n dobber deep oonder geet, wördt ’t tied um op te halen. Morgen der voort wier hen.
’t Is tien uur en ik zit wier an ’n StroomEschviewer. Mooi in de zun, de korte bokse der biej an en in ’n ummer zeen haal ik der ’n stuk of wat boawen water. Eankelen nich groter as sardientjes, mear loat hen, ’t bint viske.
‘k Biet miej der kats op vast; zitten bliewen, hoovöl vang ik vandage.
Noe mö-j der ok wier nich al te kraampachtig met doan en ok gewoon ees wat um oe hen kieken.Wat leu loopt langs met nen hoond, wiederop zee-j biej toeren leu op ne fietse.
Zo hef alman zien geneugen an ’t mooie zommeweer.
In de wiedten komt oawer nen breejen tegelpad twee vroaleu op nen scootmobiel, achter mekaa an, miene kaant op veuren. Zee hebt nen doonkeren bril op; komt al nöager, stopt biej miej en één der van begeent voort te kuieren.
“Al wat gevangen meneer?”
“Ja, ’n stuk of zes, ’t kon slechter.” “U komt hier zeker uit de buurt?”
“Nee, van de andere kant van Borne, maar hier kun je zo mooi zitten.”
‘k kan dee twee nich toesbrengen.
“Komt u beiden hier ook vandaan?”
“Zij niet van oorsprong, maar ik wel; eigenlijk kom ik van geboorte uit Zenderen.”
Ik voort: “O, mear dan kö-w ok wal Twents proaten.”
Zee: “joa, woarum ok nich, dat doo-k dagduur ok en miene buurvrow versteet ’t wal.”
“Woch, ‘k zal efkes ’n zunnebril ofzetten, dan kuiert et ’n luk better.”
“Joa, ‘k goa regelmoatig met eur met; zee zöt naa slech en dörf alleen de weg nich op.”
“Mie mankeert niks, en as ik vuurop riej, kan zee heanig zo achter miej an.”
“Dan geet ’t wal en dan keump zee der nog ees oet; hier bi-w tehoope nog nich eerder ewes.”
‘k Vroage miej of: As oe niks mankeert, hoo kom ie dan an den scootmobiel?
Mear doar kom ik rap achter.
“Wiej wont noe al wier nen tiedlaank in Boorn, tegenoawer ’t station, biej dat viewerke; alns liekvloers. Joa, wiej majt der geern wonnen. Doarvuur he-w, doo oonzen zön hier ’t bedrief oawernam, nen zet in Deankaamp woond.”
Noot
(1) Foto: Annemie Mulders-Gordijn
Noe dreait biej miej de rea volop.
Zeanderen, Boorn, bedrief, Deankaamp, Boorn ?
“Dan möt ie de vrow van Ben Sanderink wean”, zeg ik.
“Joa, dat he-j good, ik bin van Kroeze oet Zeanderen, van de Motorkroeze.”
’t Is miej zo duudelijk as wat, Ria.
“En ik bin Johan Kwast.”
“Och , Johan Kwast; ie bint vuur joaren joa wal ees biej oons an de zaak ewes.”
“Nee, ‘k har oe zo gauw nich wier keand.”
“Ik oe ok nich, mear doo-j van de Motorkroeze en Deankaamp preuten, gung miej ’n lech op.”
En …., dan heur ik in kotten tied nen helen hoop. Woarum zee wierum noar Boorn bint vehuusd en woarum zee op den blauwen scootmobiel van Ben ridt.
Noa ’n zetjen.
“Wiej möt zo heanigan mear ees wier zeen da-w op de kökken an komt; um 1 uur mö-k biej ’n taandarts in Deankaamp wean.”
“Joa, den he-w aait nog zo anhoolden.”
“Och, en met ’n auto bi-j der nog wal ’n moal.”
‘k Zeg: “Woch nog effen Ria, vuur da-j vot jaagt wi-k oe nog vertellen wa-k vroager ees met Ben heb met emaakt.”
‘k Was deank ik ’n joar of zeuwen en Ben ’n joar of wat oolder.
Op ’n good moal keump Ben, den in dee tied biej oons in de buurt wonnen, mear ’n löp eigenlijk de aandere kaant op har, biej oons ’n zaandweg in lopen.
Hee veveelden zich deank ik. Wiej beaden sleantert zo wat oawer den weg, schriewt met nen stok nen naam in ’t zaand en howt wat duur braandnettelen; och, ie kent dat wal .., jongens.
In de wiedten keump nen keerl an fietsen.
An ziene transportfietse bungelt knienevellen en dat weark.
Dörf ie em voort oet te scheelen vuur “schooier”, vrög Ben.
Ik nich, mear ‘k reageer der nich op.
Den keerl is oons zo’n dertig trad vuurbiej; Ben zet de haande an ’n moond en röp:
Schooier, schooier!
‘k Schrik miej kepot, mear ’n keerl trapt gewoon verdan.
Inees spreenk hee van de fietse of en pleert ’n transport tegen nen dubbelen laanteernpoal an.
Met de voes in de heugte röp e : “Wocht mear, vanoavond kom ik wal biej oe an hoes.”
Noe ha-j ’t schoap an ’t drieten,dat ha-j.
“Den Ben, hoo dörfen den dat toch te roopen, “schooier”; biej oons vuur ’t hoes nog wal”, en ik zat der mear met.
Doo de oaleleu noar berre gungen en der nog efkes biej miej achterhen kwammen kieken, sleup ik nog nich.
Wat he-j, woarum sloap ie nog nich?
Doo kwam ’t hoge woord der oet woarum, en ……den schooier möt nog kommen.
Ach jong, den keerl keump noe nich meer en morgen ok nich; goat mear gauw sloapen.
’t Was ne hele opluchting, hee kwam nich.
“ ‘k Zal ’t Ben voort vroagen of hee dat nog weet.”
“Mooi, da-w nog ees wier kuierd hebt; mear noe mö-w goan.
“Zit nog ’n zetjen en vangt nog wat.”
“Joa, ’t beste met oeleu en doot Ben de groeten.”
Tegen ’n uur of twee, doar keump nen blauwen scootmobiel an.
’t Zal Ben toch nich wean?
Joa, waarachtig, hee is’t.
“Ha, Johan, hoo he-j’t der met?”
“ ‘k Deank: loa-k der noa ‘t etten voort efkes hen veuren, misschien zit e der nog. Ria hef miej ‘t hele vehaal doan, mear ‘t heugt miej nich meer.”
“Nee, in hoes kaan-k niks meer, de bene he-k nich tot ’n willen, mear in ’t köpke is gelukkig allens nog good op de riege.”
Hee wis op zienen scootmobiel: “En met den kaan-k good oawerweg.”
Effen is ’t stil.
“En noe wi-k wier verdan; ‘k was op weg noar ’n zön in Hengel.”
“Johan loat ’t oe good goan.”
“Joa, Ben oe ok, good da-w oons nog ees wier tröffen hebt.”
Ik pak ’n kroam mear in en goa op ’t hoes op an.
Den Ben, tóch nog zo moodvol; doarginds veurt hee hen.
Johan Kwast.
(–> naar PDF-versie van deze publicatie)
(–> naar Inhoudsopgave 2007-01)
(–> naar Boorn & Boerschop pagina)